Πώς είναι να «πετάς» αεροπλάνο;
Πώς είναι να «πετάς» αεροπλάνο;
Δοκιμάσαμε τον ρεαλιστικότερο εξομοιωτή, δοκιμάσαμε και το «real thing». Οι εντυπώσεις μας.
Το -μακρινό πια- 2019 το team του The Flying Expert έκανε την πρώτη του εξόρμηση για μια δραστηριότητα που είχαμε βάλει καιρό στο μάτι και οι τρεις: επισκεφθήκαμε το κέντρο εκπαίδευσης της Lufthansa στη Φρανκφούρτη και γίναμε πιλότοι για μία μέρα, σε έναν εξομοιωτή Airbus A340 (κανονικό, απ’ αυτόν που εκπαιδεύονται οι πραγματικοί πιλότοι).
Fast forward στο 2022 με τον υπογράφοντα να δέχεται ένα από τα καλύτερα δώρα που του έχουν κάνει έβερ: ένα πρώτο μάθημα και μία πτήση συγκυβέρνησης αεροσκάφους -ενός μονοκινητήριου Cessna 172!
Πόσο συναφείς ήταν όμως οι δύο εμπειρίες;
Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι περιελάμβαναν αεροσκάφη (έστω σε περιβάλλον εξομοίωσης στη μία εξ αυτών)… καθόλου. Και εξηγούμαι.
Ο εξομοιωτής δημιουργούσε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Ρεαλιστικός μέχρι εκεί που δεν πάει αλλά σίγουρα όχι το ίδιο με ένα pre-flight briefing που προέβλεπε αναγκαστική προσγείωση σε λιβάδι σε περίπτωση μηχανικής βλάβης κάτω από τα 1000 πόδια. Κάπου εκεί ήταν που κατάλαβα ότι όσο ψυχαγωγική κι αν ήταν η εμπειρία, δεν έπαυε να αποτελεί «the real thing».
Η βασική διαφορά που εντόπισα στις οδηγίες των εκπαιδευτών (σε λογικό πλαίσιο πάντα), ήταν στο πού έπρεπε να έχω την προσοχή μου: ενώ στο A340 βασιζόμουν ως επί το πλείστον στα όργανα, στο Cessna 172 όφειλα να κοιτάω έξω. Επίσης, στο τελευταίο χρησιμοποίησα το πηδάλιο για να στρίψω αποτελεσματικότερα και ταχύτερα, κάτι που δε συνέβη στο Airbus (το πηδάλιο χρησιμοποιείται στο έδαφος και σε μικρά ύψη).
Στον εξομοιωτή βέβαια είχαμε τη δυνατότητα να «πειραματιστούμε» με διάφορα σενάρια όπως αναταράξεις, αποφυγή κυκλοφορίας και go-around. Εννοείται ότι οι απαιτήσεις από εμάς ήταν οι μικρότερες δυνατές (σοβαροί να είμαστε) όμως ακόμα κι ετσι πήραμε μία πλήρη εικόνα της όλης εμπειρίας -δεν το συζητάμε: έχοντας έναν εκπαιδευτή να μας εξηγεί το καθετί, μας επέτρεψε να κατανοήσουμε το περιβάλλον γύρω μας.
Το Cessna με εντυπωσίασε και κατά την απογείωση: η κλίση που πήρε ήταν άκρως εντυπωσιακή και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με τα -πολύ- μεγαλύτερα αεροσκάφη που συνήθως πετάω (ως επιβάτης, προφανώς). Δε γινόταν, τέλος, να μην παρατηρήσω τον χρόνο που περάσαμε πετώντας πάνω από τον διάδρομο μετά την απογείωσή μας (λογικό, αφού χρησιμοποιήσαμε πολύ μικρό τμήμα του).
Η πτήση διήρκεσε περίπου 45 λεπτά τα οποία εννοείται ότι δεν κατάλαβα πότε πέρασαν. Η εμπειρία ήταν υπέροχη και με έβαλε σε σκέψεις για την επόμενη φορά («έτσι ξεκινάνε όλοι και στο τέλος καταλήγουν άφραγκοι» μου είπε ο εκπαιδευτής). Η διαδικασία του διπλώματος πάντως εδώ, στην αερολέσχη του Κέιμπριτζ, στοιχίζει περίπου £10.000 και ολοκληρώνεται χαλαρά σε δύο χρόνια.
Βρεθήκατε εδώ κατά τύχη αλλά σας άρεσε αυτό που διαβάσατε;