Flight Review: Lufthansa Boeing 747-8i Business Class (HND-FRA)
Flight Review: Lufthansa Boeing 747-8i Business Class (HND-FRA)
Μετά από περίπου τέσσερις ημέρες στο καταπληκτικό Τόκιο, όπου ταξίδεψα business class χάρις σε μια επιτυχημένη εξαργύρωση μιλίων, πήρα το μακρινό δρόμο της επιστροφής στα πάτρια. Η αναχώρηση έγινε από το αεροδρόμιο Haneda του Τόκιο, το οποίο είναι πιο κοντά στην πόλη απ’ ότι το Narita και εμφανίζεται σταθερά στα δέκα μεγαλύτερα σε κίνηση αεροδρόμια στον κόσμο. Έως το 2010 εξυπηρετούσε σχεδόν αποκλειστικά εγχώριες (domestic) πτήσεις, οπότε και προστέθηκε international terminal και άρχισε να εξυπηρετεί διεθνείς πτήσεις τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Η κατασκευή ενός επιπλέον διαδρόμου αύξησε τη χωρητικότητα επιτρέποντας πλέον διεθνείς πτήσεις και στη διάρκεια της ημέρας.
Lounge
Η διαδρομή από το ξενοδοχείο μέχρι το αεροδρόμιο Haneda είναι σύντομη, περίπου μισή ώρα με τρένο. Το international terminal του αεροδρομίου είναι σύγχρονο και λειτουργικό. Έχοντας μόνο αποσκευή καμπίνας και χειραποσκευή προχώρησα κατ’ευθείαν στον έλεγχο επιβατών και σύντομα βρέθηκα στα ενδότερα. Αφού ψώνισα μερικά γιαπωνέζικα καλούδια για το σπίτι πέρασα λίγη ώρα στο lounge της ANA το οποίο βρήκα πολύ καλό.
Για την πτήση της επιστροφής είχα επιλέξει τη Lufthansa, η οποία συνδέει το Haneda με τη Φρανκφούρτη με το λατρεμένο jumbo jet, τη «Βασίλισσα των Ουρανών», το Boeing 747. Συγκεκριμένα χρησιμοποιεί την τρίτη γενιά της οικογένειας, το 747-8i όπως αναφέρεται επίσημα, το οποίο είναι το μακρύτερο επιβατηγό αεροσκάφος. Αν και γενικά αποφεύγω το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης λόγω της χαοτικής του διάταξης, στη συγκεκριμένη περίπτωση επέλεξα το δρομολόγιο αυτό για δύο λόγους: για τη νέα business class της Lufthansa, και για τη δυνατότητα inflight internet σε όλη τη διάρκεια της πτήσης με πολύ λογικό κόστος.
Το αεροσκάφος έφτασε με μικρή καθυστέρηση, δίνοντας την ευκαιρία να το θαυμάσω και να το φωτογραφήσω από το lounge:
Καμπίνα και θέσεις
Χωρίς άγχος, έχοντας το πλεονέκτημα της business class -άρα επιβίβαση κατά προτεραιότητα- ολοκλήρωσα το σνακ μου αποχαιρετώντας γαστριμαργικά την Ιαπωνία και κατευθύνθηκα στην πύλη αναχώρησης. Η business class βρίσκεται και στο κυρίως αλλά και στο επάνω deck, και η θέση που είχα επιλέξει ήταν στο κυρίως (στο κάτω).
Η διάταξη των θέσεων είναι 2-2-2, που σημαίνει ότι οι θέσεις στα παράθυρα δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε διάδρομο. Αυτό μπορεί να ενοχλήσει ελαφρώς όταν ο επιβάτης δίπλα έχει οριζοντιωθεί. Η θέση είναι πάρα πολύ καλή, με μόνη “παραφωνία” το ότι σε οριζόντια θέση στριμώχνονται τα πόδια δίπλα στα πόδια του διπλανού συνεπιβάτη, κάτι που μπορεί να φέρει σε άβολη θέση ορισμένους. Παρέχεται επίσης ένα ωραιότατο amenity kit της Samsonite με τα απαραίτητα.
Σέρβις
Λίγο μετά την απογείωση, μόλις φτάσαμε στο επίπεδο πτήσης, ξεκίνησε το service. Το τραπεζάκι της θέσης δεν είναι μεγάλο, είναι όμως αρκετό για να φάει κανείς. Το μενού δεν είχε καμία σχέση με το εξαιρετικό ασιατικό της πτήσης με την All Nippon, ήταν σαφώς φτωχότερο και καθόλου νόστιμο.
Για να είμαι ειλικρινής περίμενα κάτι καλύτερο για business class, αλλά οι Γερμανοί φρόντισαν να επιβεβαιώσουν την άποψή μου για την κουζίνα τους. Εν πάση περιπτώσει, δεν ταξίδεψα σε αυτή τη θέση για το φαγητό, αλλά δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο.
Είχα τη διπλανή θέση κενή οπότε εκμεταλλεύτηκα το χώρο της και πάσαρα στο τραπεζάκι της τα πιάτα όταν τελείωσα.
Σύνδεση στο internet
Σειρά είχε η σύνδεση στο internet. Η Lufthansa, όσο κακή είναι στο φαγητό, τόσο καλή είναι στο inflight Wi-Fi, το οποίο παρέχει σε πολύ καλή τιμή χωρίς περιορισμό στον όγκο δεδομένων.
Υπάρχουν επιλογές και για λιγότερο χρόνο, όπως επίσης και η δυνατότητα πληρωμής με μίλια Miles & More (πρόγραμμα τακτικών επιβατών της Lufthansa), αν και δε συμφέρει με τίποτε. Έχοντας προγραμματίσει να εργαστώ για τουλάχιστον τέσσερις ώρες (ήταν πρωϊνή ώρα στην Ευρώπη) επέλεξα το full flight πακέτο. Η σύνδεση ήταν αρκετά γρήγορη, σε κάθε περίπτωση πολύ ικανοποιητική για τη ζητούμενη χρήση.
Γεύματα
Στο μέσον περίπου της πτήσης ολοκλήρωσα τη δουλειά μου και προσπάθησα να κοιμηθώ λίγες ώρες ώστε να αρχίσω να επανέρχομαι σταδιακά στη δική μου ζώνη ώρας. Με το πάτημα ενός κουμπιού το κάθισμα έγινε οριζόντιο κρεβάτι, και μπόρεσα να ξεκουραστώ κάπως. Πριν την άφιξη στη Φρανκφούρτη σερβιρίστηκε το δεύτερο γεύμα όπως είθισται σε τέτοιες πτήσεις. Μεταξύ κοτόπουλου και pasta επέλεξα το δεύτερο, για να βρεθώ με το γνωστό απαράδεκτο ριγκατόνι της Lufthansa:
Η ίδια βλακεία που σερβίρεται σε short haul πτήσεις στο αλουμινένιο δισκάκι σερβίρεται και στις long haul, με την πολύ σημαντική και σπουδαία διαφορά ότι στη business class σερβίρεται σε πιάτο (προφανώς ειρωνεύομαι). Έφαγα μόλις δύο μπουκιές, ήταν απαράδεκτο.
Φτάσαμε στη Φρανκφούρτη νωρίτερα, λόγω ευνοϊκών ούριων ανέμων στη διάρκεια της πτήσης, και χρειάστηκα 35 λεπτά περπάτημα -και κάπου ενδιάμεσα και το τρενάκι για αλλαγή terminal- μέχρι τον έλεγχο επιβατών και την είσοδο στις αναχωρήσεις για Ευρώπη. Αυτό το αεροδρόμιο είναι τόσο μεγάλο και τόσο κακά οργανωμένο, που κάθε connection μικρότερο των δύο ωρών έχει μεγάλες πιθανότητες να χαθεί. Γι αυτό το αποφεύγω όταν μετακινούμαι εντός Ευρώπης. Τέλος πάντων, είχα χρόνο οπότε έκανα και μια μικρή επίσκεψη στο ανανεωμένο Senator Lounge της Lufthansa το οποίο βρήκα πολύ καλύτερο από παλιά.
Εντυπώσεις
Με εξαίρεση το απαράδεκτο φαγητό, η πτήση αυτή ήταν εξαιρετική λόγω της πολύ καλής business class αλλά και της δυνατότητας inflight internet. Έχοντας υπ’όψιν ότι η πείνα σε μια μεγάλη πτήση μπορεί να κορεστεί και με σνακ αγορασμένα πριν την επιβίβαση, κρατάω τα καλά και τοποθετώ τη Lufthansa στην κορυφή των επιλογών μου για long haul flights, επιπρόσθετα δε διότι έχει ευρύτατο δίκτυο πτήσεων.