Flight Review: ANA Boeing 777-300ER Business Class (CDG-NRT)
Flight Review: ANA Boeing 777-300ER Business Class (CDG-NRT)
Η πρώτη φορά που εξαργύρωσα μίλια του προγράμματος Miles+Bonus της Aegean Airlines ήταν τον Απρίλιο του 2015 για ένα ταξίδι στο μαγευτικό Τόκιο, και φρόντισα να κλείσω business class ώστε να ταξιδέψω με τη μεγαλύτερη δυνατή άνεση, αλλά και για να πιάσουν τόπο τα μίλια.
Το ταξίδι της μετάβασης ήταν μέσω του αεροδρομίου Charles De Gaulle του Παρισιού, όπου έφτασα με πτήση της Aegean και απ’όπου αναχώρησα για το αεροδρόμιο Narita με πτήση της All Nippon Airways, γνωστής και ως ANA. “Nippon” είναι η επίσημη ονομασία της Ιαπωνίας στη γλώσσα τους (η πιο casual είναι “Nihon”), επομένως μιλάμε για «την αεροπορική εταιρεία ολόκληρης της Ιαπωνίας».
Στο Charles De Gaulle έφτασα με ένα Airbus A321 της Aegean, στο Terminal 1. Το εν λόγω χρησιμοποιείται από τις εταιρείες-μέλη της Star Alliance, καθώς η Air France χρησιμοποιεί αποκλειστικά το Terminal 2. Το Terminal 1 είναι ουσιαστικά ένας κύλινδρος, όπου κυλιόμενοι διάδρομοι συνδέουν μεταξύ τους τους ορόφους. Είναι αρκετά περίεργο αλλά και αρκετά λειτουργικό:
Lounge
Ο κεντρικός χώρος δεν παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, οπότε προχώρησα κατευθείαν για το Star Alliance lounge. Είχα αρκετές ώρες αναμονής μπροστά μου, οπότε άδραξα την ευκαιρία να εργαστώ. Είναι ένα αρκετά όμορφο lounge, ήσυχο εκείνες τις ώρες της ημέρας, και με αρκετά καλή ποικιλία εδεσμάτων και ροφημάτων. Υπάρχει και χωριστό δωμάτιο για business users. Γενικώς δεν ενθουσιάστηκα, ήταν απλώς μια αναμενόμενη εμπειρία:
Επιβίβαση
Όταν έφτασε η ώρα της επιβίβασης, ξεκίνησα για το remote terminal με τις πύλες αναχώρησης 50 έως 58. Υπάρχει κυλιόμενος διάδρομος ο οποίος πηγαίνει από το κεντρικό κτίριο του Terminal 1, περνώντας κάτω από την πίστα του αεροδρομίου. Αν μη τι άλλο, είναι κάπως ασυνήθιστο αλλά και αρκετά πρακτικό:
Εκεί περίμενε το Boeing 777-300ER της ANA με το οποίο θα ταξίδευα στο αεροδρόμιο Narita του Τόκιο. Η επιβίβαση έγινε απρόσκοπτα και με χαρακτηριστική ιαπωνική ιεραρχία. Προτεραιότητα είχε η first class, κατόπιν η business class, και μετά gold members και λοιποί επιβάτες.
Καμπίνα και θέσεις
Σύντομα λοιπόν βρέθηκα στη θέση μου. Η ANA έχει διάταξη 1-2-1 στην business class, ώστε όλες οι θέσεις να έχουν πρόσβαση σε διάδρομο και φυσικά τον μεγαλύτερο δυνατό χώρο. Το κάθισμα είναι εξαιρετικά άνετο, φυσικά γίνεται οριζόντιο κρεβάτι, ενώ υπάρχει πολύς χώρος για να αφήσει κανείς αντικείμενα.
Η εταιρεία παρέχει κουβέρτα, μαξιλάρι, ένα καλόγουστο και χρήσιμο amenity kit. Το τελευταίο περιλαμβάνει μάσκα ύπνου, ωτοασπίδες, ενυδατικές κρέμες κλπ) και φυσικά παντόφλες (χαρακτηριστικό των ασιατικών αεροπορικών εταιρειών):
Κάτι που είναι ιδιαίτερο και πολύ ενδιαφέρον στην Ιαπωνία είναι οι τουαλέτες, με το σύστημα μπιντέ για την καλύτερη δυνατή υγιεινή. Οι Ιάπωνες είναι παθιασμένοι με την καθαριότητα, και φυσικά δεν θα αμελούσαν να εξοπλίσουν ανάλογα και τα αεροσκάφη τους. Μία επίσκεψη στην τουαλέτα ήταν αρκετή για να εντυπωσιαστώ. Τα πράγματα είναι απλά και κατανοητά. Υπάρχουν επιλογές για γυναίκες, για ελαφρύ αλλά και για πιο έντονο καθάρισμα, μέχρι και ρύθμιση της πίεσης του νερού:
Η ANA παρέχει επίσης inflight internet (από τον πάροχο OnAir). Δυστυχώς όμως είναι πάρα πολύ ακριβό: $24 για δεδομένα 20 MB! Ως εκ τούτου δε συστήνεται σε καμία περίπτωση για δουλειά. Παρ’ όλα αυτά είναι αρκετό για λίγο Facebook, instant messaging και να περάσει λίγο η ώρα χαζεύοντας καμιά είδηση κλπ. Αγόρασα ένα τέτοιο πακέτο, και διαπίστωσα ότι η ταχύτητά του ήταν αρκετά καλή.
Σέρβις
Απογειωθήκαμε στην ώρα μας και μετά από λίγη ώρα, έχοντας φτάσει στο επίπεδο πτήσης, ξεκίνησε το εξαιρετικό service. Το τραπεζάκι στην business class, το μεγαλύτερο και πιο πρακτικό που έχω συναντήσει έως τώρα, στρώθηκε με τραπεζομάντηλο για να υποδεχτεί όλα τα καλά. Ξεκινήσαμε με amuse bouches και με γιαπωνέζικα ορεκτικά, και προχωρήσαμε στο κυρίως, επίσης γιαπωνέζικο, το οποίο συνοδεύτηκε από ένα ποτήρι sake. Όλα ήταν πεντανόστιμα και πολύ ελαφριά:
Έχοντας μπροστά αρκετές ώρες πτήσης, ασχολήθηκα λιγάκι με το σύστημα διασκέδασης. Η οθόνη δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, ήταν ομως αρκετά καλή. Σύνδεσα τα δικά μου ακουστικά με ακύρωση θορύβου (noise cancelling) και χάζεψα για λίγο μια ταινία από τις πολλές που ήταν διαθέσιμες. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα για ύπνο, ήταν άλλωστε περασμένα μεσάνυχτα ώρα Ιαπωνίας και ήθελα να προσαρμοστώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα στη δική τους ζώνη ώρας. Έτσι, μετέτρεψα το κάθισμα σε κρεβάτι και βυθίστηκα για αρκετές ώρες.
Όταν ξύπνησα, απέμεναν περίπου δύο ώρες μέχρι τον προορισμό μας. Πέρασα λίγη ώρα καταναλώνοντας τα λίγα ΜΒ που είχαν απομείνει, και μετά από λίγο σερβιρίστηκε κάτι σαν πρωϊνό, αν και ήταν σχεδόν μεσημέρι. Φυσικά ήταν και αυτό πεντανόστιμο. Όπως βλέπετε το ψάρι και το ρύζι είναι τα δύο βασικά συστατικά σχεδόν ολων των γιαπωνέζικων γευμάτων, συνοδευόμενα από πράσινο τσάι:
Η άφιξη ήταν στην ώρα της, με ελαφρύ κούνημα λόγω ανέμων (αν και το Boeing 777 δε χαμπαριάζει και πολύ). Η αποβίβαση ήταν και αυτή σύντομη -ένα από τα προτερήματα της business class. Μετά από τις απαραίτητες ευχαριστήριες υποκλίσεις ξεκίνησα τη διαδρομή για την έξοδο από το αεροδρόμιο Narita. Είχα πλέον πατήσει το πόδι μου στη μακρινή και εξωτική Ιαπωνία.
Εντυπώσεις
Το επίπεδο εξυπηρέτησης της ANA είναι με μία λέξη εξαιρετικό. Είναι από τα καλύτερα που έχω συναντήσει έως τώρα, και δικαιώνει τα πέντε αστέρια Skytrax. Οι αεροσυνοδοί είναι από τις ευγενέστερες που έχω συναντήσει, και ιδιαίτερα όμορφες συν τοις άλλοις. Η καθαριότητα είναι υποδειγματική (τυπικά ιαπωνική) και όλα αυτά συμβάλλουν ώστε μια τόσο μεγάλη πτήση να είναι ιδιαίτερα άνετη και να συνιστά μια ευχάριστη εμπειρία. Η business class είναι από τις καλύτερες που υπάρχουν, με μόνη «σκιά» την πολύ ακριβή πρόσβαση internet.
Εν τέλει ήταν μια καταπληκτική εμπειρία πτήσης, που δικαίωσε την επιλογή μου να εξαργυρώσω μίλια σε αυτή.